Służba Liturgiczna Parafii

 Ministrant:

1. Kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki.
2. Służy Chrystusowi w ludziach.
3. Zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem.
4. Rozwija w sobie życie Boże.
5. Poznaje liturgię i żyje nią.
6. Wnosi wszędzie prawdziwą radość.
7. Przeżywa Boga w przyrodzie.
8. Zdobywa kolegów dla Chrystusa.
9. Jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej.
10. Modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.

Ministrant przy ołtarzu i w zakrystii:

1. Pamięta, że przy ołtarzu usługuje samemu Bogu jako wybrany przedstawiciel wspólnoty parafialnej.
2. Aktywnie i w skupieniu uczestniczy w liturgii: głośno i wyraźnie wypowiada słowa modlitwy, bierze udział w śpiewach oraz starannie wykonuje czynności powierzone mu przez przełożonych.
3. Odmawiając przed i po Mszy świętej wspólną modlitwę ministrantów nie zapomina również o osobistym przygotowaniu i dziękczynieniu za posługę w czasie liturgii.
4. Stara się uczestniczyć w Eucharystii w sposób pełny, tzn. w stanie łaski uświęcającej, przyjmuje Komunię świętą.
5. Troszczy się o czystość serca i ciała. Jego zawsze czysty strój liturgiczny jest znakiem serca gotowego na przyjęcie Chrystusa.
6. Bezpośrednio po przyjściu do zakrystii ubiera się w swoje szaty liturgiczne, a przed wyjściem starannie je składa lub wiesza na wieszaku.
7. Zawsze chętnie uczestniczy w przygotowaniu świętej liturgii i w miejscu jej odprawiania.
8. Niczego nie bierze i nie dotyka w kościele lub w zakrystii bez pozwolenia kapłana lub kościelnego.
9. Przychodzi do zakrystii co najmniej 10 minut przed rozpoczęciem świętej liturgii. Mówi z powagą i wyraźnie: Króluj nam Chryste i tym samym pozdrowieniem wita też przychodzącego kapłana.
10. Unika niepotrzebnych rozmów w zakrystii i prezbiterium. Z konieczności mówi krótko i rzeczowo, a przede wszystkim szeptem.
11. Stara się wypełniać dokładnie i w skupieniu sobie właściwą ministrancką posługę liturgiczną, a w razie potrzeby jest zawsze gotów podjąć funkcję ministranta stopnia niższego.
12. Po skończeniu liturgii wychodzi z zakrystii w ciszy i spokoju, pamiętając, że jest ona częścią kościoła, w którym mieszka Bóg.